دیگر

اے عربی خاتمِ پیغمبراں
تاجِ سرم سرورِ ہر افسراں
اے درِ تو جائے مناجاتِ من
کعبۂ دیں قبلۂ حاجاتِ من
مامن و ماوائے غریباں توئی
مرجعِ قوم ِ جن و انساں توئی
بہرِ سلام تو غلامانِ تو
حاضرِ دربارِ خدا شانِ تو
ما ہمہ خوانیم صلاۃ و سلام
خوش کہ بفرمائی علیک السلام
گر شنوم از تو جوابِ سلام
فخر و مباہات نمایم مدام
زانکہ چو آئی بسلامِ غلام
بہ کہ کنم بر تو ہزاراں سلام
جز درِ والائے تو اَے نورِ جاں
نیست مرا جائے نجات و اماں
حاضرِ دربارِ شریفم مگر
داشتۂ انبار گناہاں بسر
از کرم و از رہِ لطفِ شہی
بارِ سرم از سرِ من  وارہی
سیّد و سلطانِ زمن و زماں
واسطۂ بخششِ ما عاصیاں
از پے بخشایش ما پُر گناہ
پیش خداوند جہاں عذر خواہ
دست من عاجز و بے چارہ گیر
نیست کسے جز تو مرا دستگیر
سائلِ مسکیں بدرت آمدہ
طالبِ لطف و کرمت آمدہ
دست کُشا جانبِ زنبیلِ ما
سرورِ دیں شاہِ زمین و آسماں
بر درِ تو آمدہ ام چوں گدا
منتظرم تا چہ نمائی عطا
جملہ تمنّائے منِ دل فگار
ہست عیاں پیشِ تو اے تاجدار
نیست مَرا حاجتِ اظہارِ حال
زانکہ تو دانی ہمہ پیش از مقال
با کہ کنم عرض تمنّائے خویش
جز درت اے مرہم ہر سینہ ریش
کے بمراد دل خود می رسم
بے سر و ساماں شدم و بیکسم
بے کسی  و رنج و غم من بہ بیں
نیست مرا حامی و مونس قریں
مرجع مخلوق خدائے جہاں
مظہرِ حق واقفِ سر و عیاں
ذاتِ شریفت چو نہ گشتے عیاں
ہیچ نہ بودے ز دو عالم نشاں
از سبب ذاتِ تو اے ذی وقار
گشت خدائی خدا آشکار
خلدِ برین است اگر بر زمیں
ہست ہمیں روضۂ سلطانِ دیں
گنبدِ خضرا ز تو آراستہ
بہ ز جنان رونق نو خواستہ
در دلِ ویرانۂ من جا نما
اے ز تو آبادیِ ویرانہ ہا
ہم چو مدینہ بدلم جا گزیں
زانکہ دریں خانۂ کہ گردد مکیں
نور تو دل را چو میسّر شود
خانہ تاریک منور شود
دیدہ بگردید بہ تمنائے تو
حسرت دل اینکہ شود جائے تو
طاقت صبر از دل من طاق شد
قصّۂ من شہرۂ آفاق شد
خاطر آشفتہ ام اے نورِ حق
از غمِ ہجران تو دارد قلق
تابکے از سوزِ فراقِ تو من
سوزم و از درد شوم نعرہ زن
سیّدِ عالَم نظرے از کرم
بر منِ دلدادہ کہ دیوانہ ام
غیرِ تو کس نیست مرا چارہ ساز
سیّدِ والا شہِ مسکیں نواز
رحم بحالِ منِ بے چارہ کُن
چارہ ندارم تو مرا چارہ کُن
از پے دیدارِ رُخِ حق نما
دیدۂ طلب گار کہ بیند ترا
کاش جمالت نظر آید بخواب
ایں دلِ تاریک شود نور یاب
بوسہ زنم بر کفِ پایت بجوش
وز دلِ پُر درد بر آرم خروش
کائے عربی ابطحی و یثربی
بندۂ تو مشرقی و مغربی
اے شہِ اُمّی لقب عالی نسب
در غمِ تو سخت کشیدم تعب
باز مگر واں ز حضوری جدا
اے بہ تو صد جان و دل من فدا
جانِ من و جانِ من و جانِ من
روحِ روانِ تن ِ بے جانِ من
بُرقع مینداز  برخ بعد ازیں
رُوئے تو آئینہ حق الیقیں
تا بجہان است مر زندگی
باو ز دیدارِ تو خورسندگی
شکوہ ہجراں نرود بر زباں
دولتِ وصل تو کند شادماں
ایکہ حیاتِ ابدی وصل تو
منظرِ نورِ صمدی وصل تو
شکلِ بشر آمدۂ حبذا
جلوۂ ذاتِ احدی مرحبا
از ادبت گو کہ نہ گویم خدا
لیک ندانم ز خدایت جدا
ذاتِ تو حق است بحق حق نما
اے بسرا پردۂ وحدت خدا
سرِّ خدا وندیِ حق سرّ تست
ذاتِ تو شد از ہمہ عالم نخست
چوں نکند عشقِ خدائے قدیر
بسکہ تو در حسنِ خودی بے نظیر
آدم و عالم ہمہ شیدائے تو
شیفتہ حسن دل آرائے تو
کیست بجز ذات شریف شما
کزازلش عاشق و شیدائے خدا
صدقہ محبوبیِ خود یا رسول^ﷺ
عرضِ من خستہ جگر کُن قبول
اے کہ قسم خورد بعمرت خدا
سُوئے رہِ عشقِ خودم رہنما
الفت اغیار رود از دلم
بر رُخِ زیبائے تو شیدا شوم
آتشِ عشقِ تو بود مشتعل
دل نہ بغیر تو شود مشتغل
زندگی و موت بعشق تو باد
غیر ازیں ہیچ نخواہم مراد
باز نماند ہوسے در دلم
نورِ مجسّم شود آب و گلم
اشرفیا بر درِ سلطانِ دیں
ہست دعایت بہ اجابت قریں
بہرِ مناجات وصولِ مرام
بہتر ازیں نیست بعالم مقام
زود بہ آداب بصد التجا
بارِ دگر عرض بکن کے شہا
بندہ ام و تابع فرمانِ تو
بلکہ غلامے زغلامانِ تو
وقت بپا گشتن روز قیام
از لحد خویش چو خیز و غلام
نعرہ زناں شور کناں از مزار
عرض کند پیشِ تو اے تاجدار
کے مدنی مکی و شاہ رُسُل
باعثِ پیدایشِ ہر جز و کُل
من بہ جہاں در غمِ تو سوختم
دیدۂ خود از ہمہ ہا دوختم
گشت نہ امروز قیامت بپا
برسرِ اَوج آمدہ تقدیر ما
رُوئے تو من بینم و بینندگاں
شاد و غم آزاد مسرت کناں
آمدہ وقت کرم عام تو
بہرہ بیابیم ز انعام تو
دامنِ لطف و کرم خود کشا
بر سرِ ما سایہ فگن از عطا
سیر بہ بینم رُخِ زیبائے تو
سر بہ نہم زیرِ کفِ پائے تو
ہست تمنائے منِ بے نوا
پیشِ جنابت رسد ایں التجا
از لبِ جاں بخش تو آید خطاب
جملہ دعائے تو شدہ مستجاب
بر درِ پاکم چو گزر شد ترا
زُود بیابی ہمہ مقصود ہا
چوں برسد مژدہ قبول دعا
باز نماند ہوس مُدّعا
اشؔرفیا بر درِ خیر الانام
عرض کُن از شوق صلاۃ وسلام