اے سروِ ناز نینے اے تُرکِ بے نیازے
شورے زدی بعالم با قامتِ درازے
دستے دہد چو بختم بو سم ز فرطِ شوقت
پائے سگانِ کُویت با صد ہزار نازے
آخر چرا نپرسی گاہے منِ حزیں را
وارم بر آستانت دائم سرِ نیازے
سُنبل سرِ ارادت آرد بپائے نازت
آئی اگر بگلشن با کاکُلِ درازے
دل بُرد با نگاہے از دستِ عشاقبازاں
آں شاہِ کج کلاہے، آں ماہِ دلنوازے
تا از گدازِ ہستی راہے بخویش یا بم
بستم چو شمعِ محفل احرامِ سوز و سازے
بے حاصل است قتلم با تیغ و تیر و خنجر
کارم تمام کردی با چشمِ نیم بازے
بارے نصیؔر خواہی گر در جہاں سعادت
کُن بیعتِ ارادت بر دستِ پاکبازے
(عرشِ ناز)