چہ شد گر نازِ دارائی شہنشاہِ عجم دارد
کہ شامِ ما غریباں خندہ ہا بر صبحِ جم دارد
تُواے مزدورِ جنت سرِّ تقصیرم نمی دانی
بہ قدرِ جُرم، چشمِ رحمتش نازِ کرم دارد
ہر آنکس می شناسد جوہرِ تخلیقِ انساں را
کہ در یادِ رُخِ کوثر جبیناں دیدہ نم دارد
نشانِ دوست ازما خاکساراں پُرسی اے سالک!
کہ آگاہی ز منزل دیدۂ نقشِ دارد
ازیں کج گردناں باور مکن لافِ حضُوری را
مقیمِ آستانش سر ز بارِ لُطف خم دارد
بہ ہنگامِ ضعیفی می رسد نصرت ز یزوانش
ضعیفاں را کسے کو وقتِ قدرت محترم وارد
تماشا کن بہر منظر چو خواہی حُسنِ مُطلق را
کہ عشق از دَیر ربطِ یک پرستی تا حرم دارد
توئی قسّامِ رحمت یا محمد^ﷺ چوں سرِ محشر
کرم پروردۂ چشمت ز محرومی چہ غم دارد
بیا با شوق در بزمِ نصیؔر اے تشنۂ مستی
کہ اُو در قحطِ  خُوش ذوقی وجودے مُغتَنَم دارد
(عرشِ ناز)