گر بر سرِ بالینم یک جلوہ بفرمائی
صد بار شوم قرباں اے پیکرِ زیبائی!
بلبل بہ گُل و قمری با سرو بہ بستانست
تو ہم کرمے فرما با نازِ دل آرائی
جانم بلب آمد ہم از حسرتِ دیدارت
نے طاقتِ غم دارم نے تابِ شکیبائی
مانندِ گدا گردم پیرامنِ کوئے تو
باشد کہ بر آوازم از خانہ بروں آئی
باز آکہ گذشت از حد آزارِ فراقِ تو
درمانِ دلم فرما ز اعجازِ مسیحائی
اے ماہ چہ میدانی دردِ منِ آشُفتہ
دانم کہ ندیدستی شامِ غمِ تنہائی
کن صرفِ دلِ اغیار اندازِ تغافل را
ماخاک شدیم اے گُل تو محوِ خود آرائی
یا رب بنما راہے از منزل پیدایم
بگذشت ہمہ عمرم در بادیہ پیمائی
للہ نگاہے کُن اے یارِ پری رُویم
گردید نصیؔرِ تُو دیوانہ و سودائی
(عرشِ ناز)