رل کے بیٹھے آں نال تقدیر جے کر، کردائے جی کر لیّے دو چار گلّاں
گل سن کے خفا نہ توں ہوویں کردے رہندے نے یاراں نال یار گلّاں
سچ بول ہمیشہ تے حسد نہ کر جھوٹے دعوے چھڈ ایویں نہ مار گلّاں
جہیڑے حق توں چُپ نہیں وٹ سکدے کردے وانگ منصور سرِدار گّلاں
عین عشق دی جنہاں نوں چاٹ پے گئی، بھنگڑا پا کے سرِ بازار نچدے
گا کے راگ ملہار بہار سندا جُھمّر پاوندے تے پیر مار نچدے
تِک دِھن تا تھیّا تِک دِھن تا تھیاّ پیلاں پا پا دمِ دیدار نچدے
جیہڑے جُھو ٹیاں شاناں دے نہیں بھکّھے چھڈ کے خودی اگّے درِ یار نچدے
فرق حُسن تے عشق دا کُھل  جاندا، جے کر رنگِ طلوع و غُروب تکیۓ
عاشق رکھّے نیاز دے نال متّھا، بیٹھا لا سوہنا محبوب ’’تکیے‘‘
دینا ہووے جے حُسن تے عشق نوں حق چہرہ یوسف دا وانگ یعقوب تکیۓ
خوبصورتی جیہڑی بنائی رب نے اُنہوں خوب سراہیۓ تے خوب تکیۓ
اپنے آپ نوں جوڑ کے کون ٹُریا حُسنِ یوسف دا مان تے ناز بھن کے
عقل ہوش اُڈّے، پے گئی بھاج ایسی ، زاہد نسیا مسیتوں نماز بھن کے
اوہدے دل نصیؔر مَیں کیہ دیکھاں رسمِ ادب چھڈ، حدِّ نیاز بھن کے
جس دے مُحصفِ رُخ دی حُدود اندر گوڈے، بہندی اے زلف ِ، درا ز بھن کے
(عرشِ ناز)