ساقیا در گردش آور جام را
ہاں! جوابے گردشِ ایّام را
پائے خود مانُوس کن با خارو سنگ
خوش بنہ در راہِ الفت گام را
گشت دل دیوانہ و زنجیر گفت
گیسوئے آں یارِ گُل اندام را
پختہ اے باید بہ راہِ عاشقی
بر نہ تابد عشق طبعِ خام را
چوں تُرا جو ئیم در ہر خاص و عام
خاص پنداریم ما ہر عام را
من برائے دانہ کے اُفتم بہ دام
از رہم صیّاد بر چیں دام را
نامہ بر! سوزِ دلم ہمراہ گیر
گر بہ اُو از من بَری پیغام را
آخر از لوحِ ضمیرِ خود نصیؔر
محو کردم حرفِ ننگ و نام را
(عرشِ ناز)